Robert 'Bobby' Lichnit is het project van Mathias Spriet en Björn Defreyne waarin ze de terugkeer van de kunstenaar naar het verloren paradijs van de kindertijd evoceren.
We kunnen Robert Lichnit het best omschrijven als een personage wiens geestelijke vader jaren geleden is gestorven. Hij lijkt ontheemd en haakt niet vast in de werkelijkheid. De herinnering aan zijn kinderjaren vormen zijn enige houvast. Zijn werk ontstaat uit een oneindige heimwee naar zijn jeugd: een gapende wonde die hij tracht op te vullen.
Deze plot vertaalt zich duidelijk in de werken die hij hier toont: de acht vensters die gesuggereerd worden, verwijzen naar het Torhoutse stadhuis. Daar zijn de vensters op de zijgevels als een trompe l'oeil aangebracht. Lichnit was al volwassen wanneer hij voor het eerst opmerkte dat die ramen niet echt waren. Het was een openbaring voor hem.
Voor deze tentoonstelling recycleert hij ook een installatie uit 2007: A safe harbour called democracy. In acht stemhokjes had hij tv's gezet die enkel ruis toonden. Vandaag is de ruis op onze televisies verdwenen en krijgen we enkel een zwart beeld wanneer de tv uit gaat. Maar laat dat nu net hetgene zijn waar het in zijn werk om draait.
Hier ontstaat een nieuw spel; door de gordijntjes worden we gedwongen om binnen te treden in de mentale ruimte van de kunstenaar. Daarin weerklinkt keer op keer hetzelfde verhaal: onder de schoonheid zit het verval, achter de schijn loert de leegte, de eenzaamheid, de dood.
Lichnit heeft de illusie doorprikt en hij kan niet meer terug. Hij heeft de magie van zijn stad opgesloten in een zwarte toren, maar de sleutels is hij kwijt...
Kunst als allerindividueelste uiting dus. Een vleugje vernissage...
[wppa type="slide" album="323"][/wppa] (c) Apriotief bvba
