Wat betekent poëzie voor jou?
“De meesten denken dat je hiermee je eigen gevoelens uit. Voor mij niet. Ik vind het interessant dat je met weinig woorden zoveel kunt zeggen. Tijdens mijn puberteit schreef ik erg donkere gedichten. Nu observeer ik vooral de wereld en zet dit om in poëzie. Ik leg mijn lat erg hoog.”
Je legt de lat hoog?
“Ik werk soms uren en dagen verder aan mijn gedichten om ze op punt te zetten. Ik ben een eeuwige perfectionist. Dat perfectionisme kan soms te ver gaan zodat het je belemmert. Op het gebied van school voel ik me hierdoor soms wat afgeremd. Een 10 is nog niet voldoende.”
Naast je poëzie heb je ook een passie voor fotografie
“Klopt, thuis hadden we vroeger een analoge camera. Al op mijn tiende nam ik foto’s van alles wat ik zag tot groot ongenoegen van mijn vader. Als kind besef je tenslotte nog niet hoeveel zo’n filmrolletje kost. Op mijn 20ste kocht ik mijn eigen camera. Ik probeer nu de realiteit in beeld te brengen. Ik wil geen perfecte foto nemen van een bloem zoals je er al duizenden op het internet vindt.”
Geen perfecte foto? Kun je dan spreken van een alter ego wanneer je een camera vasthebt?
“Eigenlijk wel. Ik heb liever een scheve foto die de realiteit weergeeft dan een perfecte foto die liegt. De wereld is tenslotte niet perfect. Misschien zal deze methode nog mee verhuizen naar mijn perfectionisme zodat die wat milder wordt.”
Welke onderwerpen fotografeer je het meest?
(Zelfportret van Julie)
“Nu ben ik bezig met zelfportretten die de eigen kwetsbaarheid weergeven. Iedereen doet zichzelf beter voor dan hij of zij is. Op Facebook plaatsen we bijvoorbeeld geen bericht waarin we zeggen dat we gebuisd zijn, maar wel dat we geslaagd zijn. Ik wil met deze foto’s de mens tonen in haar goede en slechte momenten. Dat zijn bijvoorbeeld foto’s van mensen met chronische pijnen.”
Je hebt helaas zelf ook een chronische ziekte?
“Klopt, ik heb periodieke clusterhoofdpijn. Het is heel bizar, want juist omdat het in clusters voorkomt, kun je er de klok op zetten. Elke maand april en oktober keren de extreme hoofdpijnaanvallen terug. Die aanvallen kunnen een hele maand duren. Ik behandel het nu en heb het relatief onder controle.”
Wat gebeurt er tijdens zo’n aanval?
“Het voelt alsof iemand met messen achter mijn linkeroog prikt. Ik heb daarbovenop ook vaak last van migraine, maar die is nog niets in vergelijking met clusterhoofdpijn. Ik heb eens vrouwen horen zeggen dat bevallen minder pijn doet!
Hoe ga je daarmee om?
“Ik heb het sinds mijn 19de. Toen wist ik nog niet wat het was. Ik dacht echt dat ik een hersentumor had! Ik zeg het niet graag, maar tijdens zo’n aanval durf je echt denken aan zelfmoord. Ze noemen het niet voor niets zelfmoordhoofdpijn. Bovendien leef je constant met de schrik dat de hoofdpijn elk moment kan beginnen. Gelukkig heb ik een relatief behandelbare vorm. Er zijn patiënten die het veel moeilijker hebben. Gelukkig heb ik Maarten. Vorig jaar lag ik vanwege deze ziekte een tijdje in het ziekenhuis. Hij zat elke avond aan mijn bed en bij de minste aanval riep hij meteen een verpleegster. Hij beschermt me echt.”
Hoe zie je je eigen toekomst?
“Ik zou graag nog een boek schrijven. Waarover heb ik echt nog geen idee. Ook wil ik blijven poëzie schrijven en fotograferen. Voor een bundeling van mijn gedichten vind ik het nu nog wat te vroeg. Misschien later wanneer ik echt tevreden ben over mijn werk. Ik ben tenslotte nog jong en geloof niet dat ik nu al mijn beste prestaties geleverd heb. Ik train het nog elke dag door het te blijven doen. Elke komma en elk woord telt. Dat is het leuke aan poëzie. Bij proza heb je dat minder.”